راستش وقتی قرار شد وبلاگ داشته باشم از همون اول دوست داشتم وبلاگم به اسم یه شهید باشه بعضی ها نصیحتم کردند که اسم دیگه ای انتخاب کنم ولی من قبول نکردم از اول نیتم همین بود. وقتی وارد دنیای نت شدم تازه فهمیدم اون بعضی ها برای چی این حرفو بهم گفتن، شما وقتی اسم وبلاگ منو می شنوید اولین فکری که به ذهنتون می رسه چیه؟!
حالا چند تا سوال دیگه ما می گیم شهدا زنده اند خیلی وقت ها که مشکلی از خودمون یا کشورمون حل میشه می گیم اونا کمکمون می کنن پس چرا شهدا رو از زندگی روزمرمون جدا کردیم؟ حالا که این وبلاگ داره از دغدغه های آدم های امروزی میگه چرا انقدر عجیبه؟ فکر می کنم این عادتو خودمون ایجاد کردیم یعنی ما وبلاگ نویس ها، یک جور مرزبندی که شاید خیلی زمان بخواد تا شکسته بشه .
تمام تلاشمو می کنم نگاهی که موضوعات دارم مطابق با دین و ولایت فقیه باشه تا خدشه ای به نام این شهید وارد نکنه و این مسئولیت منو دو برابر می کنه اما خوشحالم چون داشتن مسئولیت از بی مسئولیتی بهتره از همه ی دوستانم ممنونم که در این راه کمکم می کنند .
و باور کنیم شهیدان زنده اند.
